Premiera "Zemsty" w Komedii

Już w piątek, 19 kwietnia o godzinie 19:00 w żoiliborskim teatrze Komedia odbędzie się premiera "Zemsty" Aleksandra Fredry w reżyserii Michała Zadary.

Wojtek Kałużyński
18.04.2024 11:52

Autor: Marek Zimakiewicz

Źródło: Teatr Komedia

W tym artykule przeczytasz o:

premierze "Zemsty" Aleksandra Fredry w teatrze Komedia
wizji reżysera Michała Zadary
obsadzie i twórcach spektaklu

„Zemsta”, czyli sztuka, w której nie chodzi o mur graniczny. Opowieść o władzy, miłości, pieniądzach i marzeniach. Klasyczna komedia XIX-wieczna, arcydzieło literatury polskiej, we współczesnej inscenizacji Michała Zadary - takiej, jakiej chciałby Fredro. Historia pełna inteligencji i elegancji, ale też przemocy.

Trwa walka o nieruchomość między dwoma bezwzględnymi typami. Obaj są bezlitośni i mają nadzieję, że władza wyleczy ich z potwornej samotności. Sztuka stłamszona przez 150 lat przez poczciwe inscenizacje, odradza się w Teatrze Komedia jako bezkompromisowy konflikt o majątek i wpływy. „Zemsta” to sztuka o problemach duchowych bogatych ludzi i o ich nienasyceniu. W świecie zemsty potencjał przemocy jest zawsze wysoki. I czasami przemoc wybucha z byle jakiego powodu, a w spory angażowane są kolejne pokolenia.

„Zemsta” reżyserowana przez Michała Zadarę zrywa z podejściem: „szlachetnie, czyli nudno i po literach” albo „radykalnie, czyli napisane raz jeszcze”. To inscenizacja współczesna, w światłach wielkiego miasta. Ale z drugiej strony to również „Zemsta” bez skrótów, grana wierszem zgodnie z zapisem, „nie przepisana” na nowo - i taka, jakiej chciał Fredro: z branymi na poważnie, skomplikowanymi i żywymi postaciami, których śmieszność potęguje często tragizm.

Jeśli myślicie, że w „Zemście” wszystko dzieje się z powodu sporu o mur graniczny, dzielący na dwie części zamek zamieszkały przez Cześnika i Rejenta, to u nas dowiecie się, jak było naprawdę. Bo mur nie odgrywa u Fredry żadnej rol fabularnej, jest tylko przykładem napiętej sytuacji. Wszystko może być pretekstem do wybuchu przemocy: nawet murowanie kilku cegieł. Powiecie, że to nadal przykład wojny polsko-polskiej - my odpowiemy: nie, to obraz rozpaczy osobistych dramatów.