W tym artykule przeczytasz m.in.:
- o ulicy,
- kim jest jej patronka
Kalina Jędrusik-Dygat (ur. 5 lutego 1930 w Gnaszynie, zm. 7 sierpnia 1991 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka i artystka kabaretowa.
Życiorys
Rodzina i wykształcenie
Urodziła się w Gnaszynie. Choć utrzymywała, iż przyszła na świat w 1931 (taka data widnieje też na jej tablicy nagrobnej), urodziła się w 1930. Była córką Henryka Jędrusika, senatora RP w latach 1938–1939, i jego drugiej żony, Zofii z domu Kuklińskiej. Miała starszą siostrę Zofię i młodszego o 28 lat przyrodniego brata Macieja (z trzeciego małżeństwa ojca).
Uczyła się w I Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Częstochowie, z którego została wyrzucona pod zarzutem niemoralności. Następnie podjęła naukę w liceum dla dorosłych, ale tej szkoły także nie ukończyła. Maturę zdała eksternistycznie. W 1953 ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej w Krakowie.
Kariera teatralna
Zadebiutowała w teatrze na pierwszym roku studiów, statystując w spektaklu Lubow Jarowaja, w którym później także śpiewała. Z zespołem teatru wystąpiła na Festiwalu Sztuk Radzieckich i Polskich w Warszawie.
1 lipca 1953 została aktorką w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, w którym zadebiutowała w grudniu tego samego roku rolą Katii, córki burmistrza miasteczka w dramacie Barbarzyńcy Maksyma Gorkiego; mimo niewielkiej roli, otrzymała za nią przychylne recenzje. Następnie wystąpiła jako Kamilla w tragikomedii Nie igra się z miłością Alfreda de Musseta i Larysa Dmitriewna w tragedii Panna bez posagu Aleksandra Ostrowskiego. W tym okresie grała także w słuchowiskach emitowanych w miejscowym radiu oraz występowała w Teatrze „Bim-Bom” Zbigniewa Cybulskiego i Teatrze Satyry (w sztuce Wiatr od morza).
W styczniu 1955 przeprowadziła się do Warszawy i grała w tutejszych teatrach: w Narodowym (1955–1957), Współczesnym (1957–1963), Komedia (1964–1967), Studenckim Teatrze Satyryków (1969–1972), Rozmaitości (1972–1985) oraz Polskim (1985–1991). Równocześnie grała także w spektaklach Teatru Telewizji; świetnie oceniono już jej debiut – rolę Kleopatry w Cezarze i Kleopatrze (1956) w reżyserii Gustawa Holoubka. Równie pozytywne recenzje zebrała za rolę tytułową w spektaklu Ondyna (1957) i rolę Agnieszki w Apollu z Bellac (1958); obie sztuki wyreżyserował Adam Hanuszkiewicz. Sukces odniosła jej rola Polly w Operze za trzy grosze Bertolda Brechta w reżyserii Konrada Swinarskiego (1958). W kolejnych latach wykreowała role dramatyczne i charakterystyczne, m.in.: Ofelię w Zamku w Szwecji (1961), Holly w Śniadaniu u Tiffany’ego (1965) i Scenach z życia Holly Golightly, Katarzynę w Poskromieniu złośnicy (1977) i George Sand w Lecie w Nohant (1977).
Kariera filmowa
Jako aktorka filmowa zadebiutowała w filmie Ewa chce spać (1957). Wystąpiła w 33 filmach, najczęściej w rolach drugoplanowych i epizodycznych. Zazwyczaj grała niezależne i uwodzące kobiety, dzięki czemu w latach 60. i 70. XX w. uchodziła za symbol seksu.
W latach 1960–1966 występowała w Kabarecie Starszych Panów, co przyniosło jej największą popularność i utrwaliło wizerunek symbolu seksu. Do historii polskiej muzyki rozrywkowej przeszły jej wykonania utworów „Bo we mnie jest seks”, „Do ciebie szłam”, „S.O.S. (Ratunku, na pomoc ginącej miłości)” czy „Dla ciebie jestem sobą”, które śpiewała charakterystycznym, zmysłowym półszeptem. Podczas występów kabaretowych często była ubrana w stroje, którymi podkreślała swoją kobiecość (nosiła m.in. suknie z głębokimi dekoltami). Współpraca z nią bywała uciążliwa, ponieważ aktorka często spóźniała się na nagrania lub próby.
Na skutek obnażenia się w programie rozrywkowym, w którego nagraniu uczestniczył m.in. Władysław Gomułka, tymczasowo zniknęła z telewizji. W 1962 zwyciężyła w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszą aktorkę telewizyjną oraz zagrała młodą, inteligentną i niepunktualną aktorkę Barbarę w filmie Jutro premiera. W Lekarstwie na miłość (1966), na podstawie powieści Klin Joanny Chmielewskiej, zagrała główną rolę architektki Joanny, uwikłanej w intrygę kryminalną. Jej rola Heleny, osamotnionej żony trenera Księżaka w Jowicie (1967) uchodzi za najpoważniejszą w jej ówczesnym filmowym dorobku, była także ceniona przez samą Jędrusik. Następnie zagrała panią Wąsowską w Lalce (1968), ekranizacji powieści Bolesława Prusa o tym samym tytule.
W latach 70. zagrała m.in. Lucy Zuckerową, znudzoną życiem żonę zamożnego żydowskiego fabrykanta, która nawiązuje romans z jednym z głównych bohaterów (Daniel Olbrychski) w Ziemi obiecanej (1975). Angaż do tej roli dostała po rezygnacji Violetty Villas. Jędrusik w filmie „jest ostra, rubaszna, cudownie wulgarna, absolutnie bezpruderyjna”. Według niektórych historyków filmu ta rola jest uznawana za najodważniejszą kobiecą kreację w polskim kinie, a scena erotyczna z Olbrychskim przeszła do historii. Odbiór Jędrusik w filmie był odmienny za granicą – Caryn James na łamach „The New York Timesa” określiła Lucy Zuckerową jako „szczególnie odrażającą i żarłoczną”; w Stanach Zjednoczonych i Francji film był uznawany za antysemicki, co według reżysera, Andrzeja Wajdy, było spowodowane odważną rolą Jędrusik. Aktorka zdobyła za to uznanie Amerykańskiej Akademii Filmowej, otrzymując zaproszenie w charakterze gościa na galę rozdania Oscarów, jednak nie poleciała na uroczystość przez brak paszportu. Rola w Ziemi obiecanej była ostatnią, w której Jędrusik tak silnie wyeksponowała swoją seksualność.
W 1980 zagrała Cygankę w niemieckim filmie Młyn Levina. Dwa lata później wystąpiła w wschodnioniemieckim trzyodcinkowym serialu Hotel Polanów i jego goście, a rola Józefiny Polanowej, nestorki żydowskiego rodu prowadzącego hotel Bohemia w Grenzbrunn uchodzi za jedną z najważniejszych aktorskich kreacji w jej karierze.
W 1991 zagrała profesora w filmie Jerzego Skolimowskiego Ferdydurke i nauczycielkę śpiewu w Podwójnym życiu Weroniki Krzysztofa Kieślowskiego.
Śmierć i pogrzeb
Zmarła w nocy 7 sierpnia 1991 na skutek ataku astmy oskrzelowej na tle uczulenia na sierść kota. 13 sierpnia 1991 została pochowana w alei zasłużonych cmentarza Powązkowskiego w Warszawie, w grobie 100, w którym wcześniej pochowano jej męża, Stanisława Dygata.
Napisz komentarz
Komentarze