Niegolewski, syn ziemianina i aktywnego społecznika Andrzeja, kształcił się w poznańskich gimnazjach św. Marii Magdaleny i Fryderyka Wilhelma. Następnie podjął studia prawnicze w Bonn, zdobywając doktorat praw w 1845 roku na podstawie pracy dotyczącej prawa dzierżawnego. Pomimo propozycji objęcia katedry prawa na Uniwersytecie w Zurychu, zdecydował się powrócić do Wielkopolski, gdzie zaangażował się w działalność niepodległościową.
Niegolewski był jednym z organizatorów planowanego ataku na Cytadelę w Poznaniu w 1846 roku. Przez pewien czas przebywał w więzieniach poznańskim i berlińskim, zwolniono go jednak po procesie berlińskim.
W 1848 roku współtworzył Komitet Narodowy w Poznaniu, a jako członek polskiej delegacji bronił spraw polskich w parlamencie we Frankfurcie. W kolejnych latach pełnił mandaty poselskie w sejmie pruskim (1850-1852, 1858–1861, 1867–1884) oraz niemieckim (od 1871). Jego postawa była zdecydowanie przeciwna germanizacji, a w obronie języka polskiego w szkołach i urzędach wielkopolskich domagał się szacunku dla odrębności Wielkiego Księstwa Poznańskiego.
Aktywnie uczestniczył w powstaniu styczniowym, gdzie został ranny w bitwie pod Ignacewem. Po powstaniu, w 1863 roku, sprawował funkcję szefa magistratu w Kole, jednak został oskarżony o zdradę stanu i odbył karę więzienia w Głogowie.
Niegolewski to także współtwórca Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego pierwsze zebranie odbyło się w jego domu w 1857 roku. Założył Towarzystwo Oświaty Ludowej, Towarzystwo Czytelni Ludowych oraz Centralne Towarzystwo Gospodarcze. Pracował nad rozwinięciem Wyższej Szkoły Rolniczej w Żabikowie.
W 1884 roku przegrał wybory do parlamentu pruskiego, a rok później, w 1885 roku, zmarł. Pochowany został przy kościele św. Stanisława Biskupa w Buku, a później jego zwłoki przeniesiono na cmentarz przy kościele św. Wojciecha w Poznaniu. Z małżeństwa z Wandą z Kwileckich nie pozostawił potomstwa.
Napisz komentarz
Komentarze