Wespazjan Hieronim Kochowski herbu Nieczuja (1633-1700) to wybitna postać epoki baroku w Polsce. Jego wszechstronna działalność literacka, historia, i twórczość filozoficzna czynią go jednym z najważniejszych pisarzy i myślicieli tej epoki.
Wespazjan Hieronim Kochowski urodził się w 1633 roku w Gaju koło Waśniowa, w ziemi sandomierskiej. Miejsce jego urodzenia jest do dzisiaj trudne do jednoznacznego zidentyfikowania. Jego rodzicami byli Jan Kochowski, średnio zamożny szlachcic, oraz Zofia z Janowskich.
Kochowski uczył się w Krakowie, gdzie kontynuował swoją edukację w słynnym Kolegium Nowodworskiego.
Wespazjan Kochowski - służba wojskowa i działalność polityczna
Po ukończeniu edukacji, przez dziesięć lat służył w chorągwi husarskiej, gdzie brał udział w walkach z Kozakami, Rosjanami i Szwedami, w tym w bitwie pod Beresteczkiem. W 1660 roku powrócił do rodzinnego Gaju, a później przeniósł się do wsi Goleniowy koło Szczekocin.
W 1666 roku uczestniczył w rokoszu Lubomirskiego i wziął udział w bitwie pod Mątwami.
W 1688 roku Wespazjan Kochowski aktywnie zaangażował się w życie polityczne i zdobył szacunek szlachty. Piastował urząd podżupnika wielickiego, kontrolując największe kopalnie soli w kraju.
Wespazjan Kochowski - dorobek literacki
Wespazjan Kochowski był cenionym poetą epoki baroku, a jego twórczość była reprezentatywna dla filozofii i literatury sarmackiej.
Zadebiutował poematem "Kamień świadectwa wielkiego w Koronie Polskiej senatora niewinności," broniącym Jerzego Sebastiana Lubomirskiego.
W 1668 roku wydał swój pierwszy tomik poezji, "Różaniec Najświętszej Panny Maryi," skupiający się na różańcowych tajemnicach.
W 1674 roku opublikował swój najważniejszy zbiór poezji, "Niepróżnujące próżnowanie," zawierający kilkaset utworów. To dzieło reprezentuje bogactwo tematów, uczuć i form wersyfikacyjnych. Kochowski wyrażał w nim troskę o państwo, piętnował słabości, chwalił życie na wsi i rodzinną okolicę.
W 1681 roku wydał dwa poematy religijne: "Chrystus cierpiący" i "Ogród panieński."
W 1683 roku opublikował monumentalne dzieło "Annalium Poloniae ab obitu Vladislai IV Climacteres" (Roczniki polskie od śmierci Władysława IV Klimaktery), które stanowi jedno z głównych źródeł wiedzy o epoce staropolskiej.
Podczas odsieczy wiedeńskiej w 1683 roku napisał sprawozdanie "Commentarius belli adversus Turcas" (Pamiętnik wojny przeciw Turkom), a także rozpoczął pracę nad epopeją narodową "Dzieło Boskie albo Pieśni Wiednia wybawionego."
Jego ostatnim i najbardziej znaczącym dziełem był "Psalm Polaków" (Psalmodia polska), opublikowany w 1695 roku. To zbiór psalmów i tekst modlitewny, będący syntezą ówczesnej kultury i filozofii. Jego twórczość łączyła elementy stylizacji biblijnej z nowożytnymi przekonaniami, podkreślając rolę Polski jako narodu wybranego i obrońcy wiary.
Ulica Kochowskiego
Ulica Wespazjana Kochowskiego mieści się na Żoliborzu, pomiędzy ulicami Niegolewskiego i Krasińskiego. Ma niecałe 200 metrów długości, dlatego jedynymi jej przecznicami są ulice Podstarościch i Kossaka. W budynku nr 8 mieszkali Stanisław Dygat oraz Kalina Jędrusik, co upamiętnia umieszczona na budynku tablica pamiątkowa.
Źródła: Wikipedia, Warszawikia. Zdjęcie własne
Przeczytaj również: Mistrzowie parkowania #16
Aby tradycji stało się zadość, publikujemy kolejną edycję mistrzów parkowania. Na jakie pomysły tym razem wpadli mistrzowie i jakie przepisy złamali? Zapraszamy do galerii.
Napisz komentarz
Komentarze