Wiktor Zając
W tym artykule przeczytasz o:
- edukacji i początku kariery Jana Kozietulskiego;
- osiągnięciach bitewnych i chwale na polu bitwy pod Somosierra;
- dalszych losach Kozietulskiego;
- dziedzictwie bohatera.
Jan Leon Hipolit Kozietulski herbu Abdank, (ur. 4 lipca 1778 roku w Skierniewicach, zm. 3 lutego 1821 w Warszawie). Postać, która na zawsze zapisała się w historii Polski jako jeden z najbardziej wybitnych żołnierzy epoki napoleońskiej. Pochodzący z rodziny o bogatych tradycjach arystokratycznych, był synem starosty będzińskiego oraz komisarza cywilno-wojskowego ziemi czerskiej. Już w dzieciństwie, dzięki sile więzi rodzinnych, nawiązał kontakt z kręgami arystokratycznymi, co miało istotne znaczenie w jego karierze wojskowej.
Edukacja i początek kariery
Młody Kozietulski kształcił się w Szkole Rycerskiej, gdzie zyskał renomę jednego z pilniejszych kadetów. Po ukończeniu nauki przybywał na dwór siostry, Klementyny Walickiej, co otworzyło mu drzwi do warszawskiego życia towarzyskiego. To właśnie ona, poprzez swoje wsparcie i znajomości, umożliwiła mu rozwój w militarnej karierze.
W 1803 roku Kozietulski przystąpił do Towarzystwa Przyjaciół Ojczyzny, będącego zalążkiem Gwardii Honorowej Polskiej, która powstała w 1806 roku na przyjęcie Napoleona Bonaparte. Jako drugi komendant tej formacji, Kozietulski stał się integralną częścią wydarzeń, które miały wpływ na losy Polski i Europy.
Chwała na polu bitwy: bitwa pod Somosierra
Jego prawdziwa wojskowa chwała nadeszła w 1808 roku, kiedy to na czoło wysunął się w bitwie pod Somosierra. Pomimo trudności, które napotkał, dowodząc atakiem szwoleżerów na silnie umocnione pozycje hiszpańskie, jego odwaga i determinacja zapisały się w annałach historii. Zasługi jego pułku były dostrzegane nie tylko przez Napoleona, który wzniósł okrzyk uznania, ale również przez innych dowódców, którzy widzieli w Kozietulskim symbol odwagi i poświęcenia.
Wielkie osiągnięcia Kozietulskiego w kolejnych kampaniach, takich jak te przeciw Austriakom, przyniosły mu szereg odznaczeń, w tym Krzyż Oficerski i Kawalerski Legii Honorowej oraz Krzyż Kawalerski Virtuti Militari. W warszawskim garnizonie zyskał reputację jednego z najzdolniejszych dowódców.
Po upadku Napoleona: powroty i sukcesy
Po upadku Napoleona w 1814 roku, Kozietulski wrócił do Polski i przyjął dowództwo nad 4. Pułkiem Ułanów, z którym, pomimo zdrowotnych problemów, odnosił kolejne sukcesy. Zaufanie, jakim obdarzał go cesarz Aleksander I, zaowocowało nadaniem mu Orderu Św. Anny II klasy z brylantami.
Ostatnie lata i śmierć
Niestety, pomimo licznych sukcesów w karierze wojskowej, zdrowie Kozietulskiego uległo pogorszeniu. Zmarł 3 lutego 1821 roku w Warszawie w wieku niespełna 43 lat. Jego pogrzeb, który odbył się z wielkimi honorami, był hołdem dla bohatera, który poświęcił swoje życie dla ojczyzny. Spoczął w kościele w Belsku Dużym, gdzie jego pamięć przetrwała do dziś, związana z postacią, która stała się legendą epoki napoleońskiej.
Dziedzictwo
Do dzisiaj Jan Kozietulski jest pamiętany nie tylko jako odważny żołnierz, ale także jako człowiek, który odegrał kluczową rolę w kształtowaniu się polskiej armii w czasach wielkich turbulencji. Jego dziedzictwo żyje w działaniach współczesnych ułanów oraz w literaturze, w tym w uczonej pracy, którą pozostawił po sobie, traktującej o sztuce wojowania.
Źródło:- lazienki-krolewskie.pl;
- belskduzy.pl.
Napisz komentarz
Komentarze