[Felieton Mateusza Durlika] Czy parytety to właściwa droga do równouprawnienia?

Współczesne społeczeństwo staje przed dylematem wyboru pomiędzy parytetami a kompetencjami jako kryterium doboru osób na różne stanowiska. Czy płeć powinna mieć znaczenie w procesie decyzyjnym? Czy wprowadzenie parytetów jest właściwym krokiem w kierunku równouprawnienia? W tym felietonie przyjrzymy się temu zagadnieniu i zastanowimy się, czy parytety rzeczywiście są odpowiedzią na dążenie do równości płci.

Parytety a sprawiedliwość: Kompetencje jako kluczowy czynnik

Parytety, czyli ustalenie minimalnej liczby reprezentantów danej płci na określonych stanowiskach, często są postrzegane jako środek wyrównujący szanse i gwarantujący równą reprezentację. Jednakże, w moim przekonaniu, płeć nigdy nie powinna mieć znaczenia w procesie selekcji, gdyż samo to może prowadzić do stygmatyzacji jednej z płci.

Stygmatyzacja i ograniczenie możliwości

Wybór osób na podstawie kompetencji jest fundamentalnym aspektem sprawiedliwości i rozwoju społeczeństwa. Kluczem do osiągnięcia postępu jest zapewnienie, że na odpowiedzialne stanowiska trafiają najlepsi z najlepszych, niezależnie od płci. Decyzje personalne powinny być oparte na umiejętnościach, doświadczeniach i osiągnięciach jednostki, a nie na z góry narzuconym podziale ze względu na płeć.

Wprowadzenie parytetów może skutkować niepotrzebnym wrażeniem, że staramy się za wszelką cenę znaleźć czy "dobrać" kobiety, aby spełnić oczekiwania społeczeństwa. To samo w sobie może przyczynić się do stygmatyzacji i dyskryminacji. Kobiety powinny być doceniane za swoje umiejętności i osiągnięcia, a nie traktowane jako narzędzie do realizacji politycznych celów czy społecznych oczekiwań.

Długofalowe działania a równouprawnienie

Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że parytety są czasami niezbędnym krokiem w celu wyrównania szans i eliminacji nierówności. Zrozumienie, że równość jest długoterminowym celem, nie oznacza jednak, że powinniśmy skupić się wyłącznie na narzędziach takich jak parytety. Wyrównywanie szans powinno odbywać się poprzez edukację, eliminację uprzedzeń i tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi talentów niezależnie od płci.

Prawdziwe postępy w równouprawnieniu i zrównoważonym rozwoju mogą zostać osiągnięte tylko wtedy, gdy zastąpimy parytety lub conajmniej uzupełnimy je długofalowymi działaniami mającymi na celu zmianę społecznych norm i postaw. To nieustanne dążenie do sprawiedliwości i równości będzie motorem napędzającym społeczne zmiany.

Parytety mogą mieć swoje zastosowanie w określonych sytuacjach, ale nie powinny stanowić jedynego środka do osiągnięcia równouprawnienia. Również kobiety mają prawo czuć się docenione na stanowiskach, które zdobyły dzięki swoim kompetencjom, a nie tylko dzięki parytetom. Ostatecznym celem powinno być społeczeństwo, w którym płeć nie jest determinującym czynnikiem w wyborze czy rozwój kariery.

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za promowanie sprawiedliwości i równości. Każdy z nas ma wpływ na to, jakie postawy i wartości przenosimy na kolejne pokolenia. Równość płci powinna być budowana na podstawie uczciwości, zrozumienia i szacunku dla kompetencji i umiejętności każdej jednostki.