Żoliborz powszechnie uchodzi za dzielnicę elegancką, ekskluzywną i kosztowną. Kojarzy się z zielonymi uliczkami, klimatycznymi kamienicami i Placem Wilsona – jedną z najpiękniejszych stacji metra. Historia tych okolic jest jednak o wiele bardziej złożona.
W tym artykule dowiesz się:
- Jak międzywojenne władze Warszawy próbowały radzić sobie z bezdomnością,
- Jak powstała Warszawska Spółdzielnia Mieszkaniowa,
- W jaki sposób zarządzano nowym osiedlem,
- Co stanęło na przeszkodzie do realizacji wszystkich planów.
“W chałupie klepisko, sienniki ze słomy”
Warszawa w okresie dwudziestolecia międzywojennego mierzyła się z ogromnym głodem mieszkaniowym. Warunki życiowe robotników były bardzo skromne, a dochody nie zawsze wystarczały na wynajem normalnego mieszkania. W 1923 roku powstała ustawa, zobowiązująca wszystkie gminy do zapewnienia schronienia wszystkim bezdomnym. Za torami przy Dworcu Gdańskim postawiono baraki, które szybko stały się przeludnione, a dookoła wyrosła kolonia lepianek i namiotów, zasiedlonych przez powojennych rozbitków, byłych jeńców, a także migrantów zarobkowych. Warunki bytowe i sanitarne były bardzo złe.
Chcesz przeczytać ten i inne artykuły ?
Wykup prenumeratę i zyskaj dostęp do treści premium. BEZ REKLAM
W portalu gazetazoliborza.pl znajdziesz najnowsze i najbardziej wartościowe informacje z Żoliborza i Bielan. Ciekawe wywiady, dużo historii, wydarzenia kulturalne, dziennikarskie śledztwa i atrakcyjne konkursy. Wybierz prenumeratę dostępną na wszystkich urządzeniach.
Joanna Miśkiewicz
Z wykształcenia socjolog, hobbystycznie prowadzi portal "Obywatel Wszechświata" i amatorsko wykonuje różnego rodzaju DIY. Interesuje się urbanistyką, motoryzacją, historią, komunikacją publiczną, sprawami społecznymi. Ma hopla na punkcie piesków rasy corgi i regularnie ogląda Blok Ekipę. Lubi urbex, festiwale i podróże autostopem.
