“Kocham Cię” – teatr w klasie na Żoliborzu

“Kocham Cię” – kameralne przedstawienie skierowane do młodzieży szkół podstawowych połączone z warsztatmi. Sztuka ta skupia się na relacjach międzyludzkich i porusza trudne pytania dotyczące miłości, przyjaźni i rodzinnych relacji.

W tym artykule przeczytasz m.in.:

• o fabule spektaklu,
• o części warsztatowej,
• o wyjątkowości spektaklu.

„Kocham Cię” to projekt, który zagościł w żoliborskich podstawówkach. Szczególnym elementem tego spektaklu jest fakt, że widzowie nie zasiądą na tradycyjnej widowni, lecz w szkolnych ławkach, zaś aktorzy Olga Nowicka i Mikołaj Bańdo wystąpią na „scenie” pod tablicą, wcielając się w rolę przyjaciół – Li i Juliana. Pierwsze pokazy sztuki “Kocham Cię” dla klas siódmych i ósmych odbędą się w Szkole Podstawowej nr 65 im. Władysława Orkana, która jest partnerem projektu. To właśnie w murach tej placówki odbywały się próby. Kolejne pokazy będą miały miejsce w innych szkołach na Żoliborzu, a wkrótce być może nawet i na Bielanach. To projekt, w który jest zaangażowany Teatr Komedia ze wsparciem dzielnicy.

Kocham Cię” – historia Juliana i Lii, czyli jak poradzić sobie z trudnościami związanymi z rozwodem rodziców

Sztuka skupia się na relacjach międzyludzkich, zarówno tych uczuciowych, jak i koleżeńskich czy rodzinnych. W trakcie przedstawienia zostaną poruszone trudne i ważne pytania, takie jak: czym tak naprawdę jest miłość? Czy może trwać wiecznie, czy tylko na chwilę? Czy relacje między ludźmi są zawsze proste, czy może skomplikowane?

 „To historia, w której głównym tematem jest oswojenie się Juliana z rozwodem jego rodziców. Lia bardzo chcę mu udowodnić, że miłość jednak istnieje, więc przenosi go do kolejnych miejsc, w których dowiadują się oboje tak naprawdę więcej o miłości” – opowiada Justyna Czarnota, kuratorka i pedagożka teatralna współtworząca projekt.

Propozycja teatralna „Kocham Cię” to kameralna inscenizacja, która dzięki swoim prostym środkom mówi o trudnych sprawach. Szczególnie ciekawym aspektem przedstawienia jest jego wystawienie w przestrzeni pozateatralnej, co czyni go idealnym wyborem dla pedagogów i nauczycieli, którzy chcą nawiązać szczery dialog z młodzieżą.

Pedagogika teatru w klasie – teatr jako narzędzie edukacji

Sztuka ta jest przykładem teatru w klasie, który jest bardzo popularny w Niemczech. Prezentacja spektaklu w miejscu dobrze znanym młodzieży, w bezpośrednim kontakcie z publicznością, sprawia, że teatr staje się czymś naturalnym i bliskim. – Po spektaklu młodzież bierze udział w warsztatach, w czasie których mają szansę porozmawiać ze sobą, wykonać proste, kreatywne ćwiczenia umożliwiające zastanowienie się nad tym, co myślą o postawie Juliana. Co? Co Julian myśli o miłości, co mógłby usłyszeć od swoich rodziców, żeby było łatwiej przejść przez sytuację, w której znaleźli się jego rodzice. Rozmawiamy też o relacji pomiędzy Julianem i Lią. Ten projekt wpisuje się w taki typ teatru w klasie, który jest modelem bardzo popularnym w Niemczech, ale w Polsce też jest dość spopularyzowany dzięki organizowanym przez Instytut Teatralny konkursowi Dogma. W Warszawie ten model jest realizowany po raz pierwszy w tak pełnym kształcie – wyjaśnia współtwórczyni projektu.

Teksty, które prezentowane są w teatrze w klasie, często dotyczą ważnych kwestii społecznych lub problemów, z którymi mierzy się młodzież. Celem takich projektów jest budowanie okazji do rozmowy na temat poruszanych problemów, dlatego przedstawieniu zawsze towarzyszą warsztaty.

Program edukacyjny stworzony wokół przedstawienia „Kocham Cię” został opracowany przez uznaną pedagożkę teatru i kuratorkę, Justynę Czarnotę. W trakcie produkcji spektaklu równolegle prowadzony był cykl warsztatów z uczniami, a także spotkania z nauczycielami i powstały materiały edukacyjne.

Przeczytaj również: Podcast. Nadchodzi koniec wierzby z witrażami w parku Fosa jaką znamy

Janek Sajdak to nie tylko artysta, ale również osoba z wielką wizją. W rozmowie z nami opowiada o swoich artystycznych planach dotyczących parku Fosa, w którym można znaleźć kilka jego prac, zdobiących przestrzeń publiczną, ale również skłaniających do refleksji.