Bezwarunkowa miłość

Kocham moje dziecko bezwarunkowo. Zawsze. Cokolwiek zrobi, cokolwiek powie. Czy oznacza to, że wszystko dla niego zrobię? Czy ściągnę mu gwiazdkę z nieba? Na wszystko pozwolę?

Zapewne wielu z was pomyśli: „bezwarunkowe, akurat!
Znowu będzie o wychowaniu bezstresowym!”. Czy faktycznie bezwarunkowa miłość
jest tym samym co bezstresowe wychowanie? Spróbujmy to przemyśleć. Są
zwolennicy zasady: „Kocham moje dziecko, wychowuję je bezstresowo”. Czy naprawdę
da się wychować dziecko bez stresu? Nie. Wychowanie bezstresowe nie istnieje.
To, o czym wielu myśli jako o wychowaniu bezstresowym, jest raczej wypaczeniem
wychowania. Dziecko dostaje co chce, robi co chce, mówi co chce. Rośnie bez
zasad, bez granic a tym samym bez poczucia bezpieczeństwa… bez miłości. Wbrew
woli rodziców dziecko przeżywa mocny stres. Podobny będą przeżywać rodzice, gdy
pojawią się problemy, jakich przysporzy takie właśnie wychowanie. Otoczenie
dziecka także może mieć powody do napięcia. Dziecko, chcąc zwrócić na siebie
uwagę, eksperymentuje, a jednocześnie podświadomie szuka granic. Młoda psychika
nie radzi sobie z przerzuconą rolą „dorosłego”, więc dziecko nie wie, jak postępować.
Próbuje poradzić sobie tak, jak umie. Staje się roszczeniowe, szantażuje – „Ja
się nie pchałem na ten świat, urodziłaś mnie, to teraz masz się o mnie troszczyć!”;
„Jeśli mnie kochasz, to mi kup!”; „Przecież mnie kochasz, to załatw!”; „Nie będę
cię kochać jeśli…”. Uważa, że wszystko mu się należy, ale samo nic nie musi
robić. Przecież rodzic je kocha, więc wszystko dla niego zrobi, wszystko mu da,
wszystko za nie załatwi. Można przytaczać wiele podobnych zachowań, postaw i
tekstów. Jednak zdecydowanie nie są one pożądane w społeczeństwie. Roszczeniowe
dziecko będzie miało problemy z kontaktami społecznymi, może trafić do grupy
przestępczej, w której będzie rozumiane i będzie miało możliwość zdobywania
tego co chce, bez uczciwego wysiłku. Nie będzie rozumieć, dlaczego w domu
wszystko mu wolno, a poza nim wszędzie są jakieś ograniczenia. Będzie uważać, że
każdy kto mu stawia jakiekolwiek granice, to jego wróg. Będzie się buntowało,
krzyczało, wymuszało, kombinowało… Może wyrosnąć na roszczeniowego dorosłego,
który – gdy zderzy się z realiami dorosłości – będzie miał zaburzony ogląd na
różne aspekty życia. Trudno mu będzie współpracować z innymi, niewykluczone, że
wejdzie w konflikt z prawem. Może uznacie to za czarnowidztwo, ale napiszę to:
wielu przestępców, „damskich bokserów” to właśnie ofiary bezstresowego
wychowania.

„Kocham moje dziecko, nie chcę, żeby cierpiało”. A
co robisz, gdy zaboli je ząb? Będziesz biadolić, czy zaprowadzisz je do
dentysty, który – by wyleczyć ząb – zada mu ból? Trudno patrzeć na zbolałe
dziecko, słuchać jego płaczu, ale ból towarzyszy nam całe życie. Już same
narodziny wiążą się z bólem. Wyrzynanie się zębów, upadki podczas nauki
chodzenia, nauki jazdy na rowerze czy rolkach – to także bolesne chwile. Nie
uchronimy dziecka przed bólem, ani nie możemy odczuwać bólu za dziecko. Ale
mamy wpływ na to, jak ono zmierzy się z bólem, jak będzie na niego reagowało.

[betterpay amount=”5″ button=”https://gazetazoliborza.pl/wp-content/uploads/2019/11/zoliborz-wesprzyj-5-1.jpg” description=”Wsparcie” validity=”0″ validity_unit=”d” ids=””][/betterpay]

Dziecko uczy się przez obserwację, więc warto, byśmy
nauczyli je odpowiedniego podejścia. Nie okłamuję, że nie będzie bolało, gdy będzie.
Opowiem, co się będzie działo, co się może zdarzyć, ewentualnie spróbuję nazwać
natężenie bólu i – jeśli to możliwe – będę przy dziecku. Z pewnością pochwalę
za odwagę, za wytrwanie. Nie okłamuję mojego dziecka, bo nie chcę, żeby nauczyło
się, że można kłamać.

Czasami rodzicielstwo wiąże się z wielkim bólem.
Gdy dziecko jest niepełnosprawne, obarczone rzadką chorobą, nietypowym wyglądem,
często towarzyszy temu wykluczenie społeczne, niewybredne słowa, ciężka praca,
by polepszyć jakość życia. Czasami dziecko – wbrew włożonych nakładów pracy i
emocji w jego wychowanie – popada w konflikty z prawem, w uzależnienia. Rola
rodzica jest wtedy niezmiernie trudna. 
Ale niektórym serce krwawi, gdy dziecku dzieje się „krzywda” – zwrócona
przez obcego uwaga, popchnięcie w zabawie przez inne dziecko, odrzucenie przez
rówieśników, zła ocena w szkole, kłótnia z kolegami… Tacy rodzice rzucają się
na ratunek i nawet nie pomyślą, że pozbawiają dziecko tym samym cennej lekcji
rozwiązywania problemów, ponoszenia konsekwencji czy decydowania. Kiedy dziecko
usiłuje wyrwać się spod tak zaborczych skrzydeł, czasami słyszy: „Ja tak cię
kocham, wszystko dla ciebie robię, a ty jesteś taki niewdzięczny!”; „Ty mnie
nie kochasz!”; „Przestanę cię kochać, bo…”. Rodzice szantażują dzieci swoją miłością.

Jestem rodzicem, kocham moje dziecko bezwarunkowo,
ale nie oznacza to, że dziecko może robić i mówić to, na co ma ochotę. Kocham
je, więc – by dać mu poczucie bezpieczeństwa – stawiam granice i jestem
konsekwentna. Ustalam z dzieckiem zasady i konsekwencje ich dotrzymania i złamania
bo chcę, żeby wiedziało co jest dobre a co złe, bo chcę, by wyrosło na mądrego
i dobrego człowieka, który radzi sobie w różnych sytuacjach. Wysłuchuję i uważnie
obserwuję, pomagam dojść do właściwych wniosków. Uczę decydować i ponosić
odpowiedzialność za swoje decyzje. Bronię, gdy sytuacja tego wymaga, ale daję
też szansę na samodzielne rozwiązanie trudnej sytuacji.

Kocham moje dziecko, więc daję mu czas na
uspokojenie i refleksję, bo wiem, że w emocjach, gdy nie myśli się racjonalnie,
można coś palnąć. Kocham moje dziecko i wiem, że tłumienie emocji (szczególnie
silnego gniewu), może wywoływać frustrację i bardzo niekorzystnie odbić się na
zdrowiu i psychice dziecka. Uczę nazywania i wyrażania emocji w akceptowalny
społecznie sposób. Uczę odpowiedzialności i empatii. Oceniam czyn, a nie osobę.

Kocham moje dziecko, więc uczę przepraszania – ale
takiego prawdziwego, a nie wyklepanej z musu formułki. Potrafię przyznać się do
błędu i przeprosić dziecko. Jest to dla niego dobra szkoła poprawnych nawyków.
Zwracam uwagę na odpowiednią postawę i ton głosu. Tłumaczę znaczenie przeproszenia
i zadośćuczynienia. Daję dziecku możliwość wyboru formy przeproszenia i zadośćuczynienia
(oczywiście stosownie do wieku i możliwości dziecka). Uczę, że przeprasza ten,
kto chcący/niechcący zrobił coś złego.

Kocham bezwarunkowo, nie stawiam warunków kiedy i
za co będę kochać. Nie kocham za coś szczególnego, kocham za to, że jest moim
dzieckiem. Nie szantażuję swoją miłością, nie uzależniam jej od tego, czy
dziecko coś zrobi, że będzie takie, jakie ja chcę, by było. Kocham człowieka, a
nie jego czyny.

Nie kupuję miłości dziecka prezentami. Uczę, dając
przykład, że można cieszyć się z drobiazgów, że można cieszyć się wspólnie spędzonym
czasem, samodzielnie zrobionym prezentem, zrobieniem komuś przyjemności. Mówię,
że zrobiłam coś, bo chciałam mu sprawić przyjemność. Mówię dziecku, że je
kocham, przytulam je bez wyraźnego powodu, ot tak. Dziękuję nawet za drobiazgi,
za dobre chęci – to także praktyczna lekcja bezwarunkowej miłości.

Ale kocham mądrze. Kocham, więc chcę wychować tak,
by dziecko radziło sobie w życiu, by realizowało swoje marzenia i pasje. Kocham
bezwarunkowo, więc stawiam granice i uczę konsekwencji.

I na zakończenie – złota myśl ks. Jana
Twardowskiego:

W życiu jest najlepiej, kiedy jest nam dobrze i źle.

Kiedy jest nam tylko dobrze – to niedobrze.

Anna Szymańska

Pieniny i okoliczne pasma zna niemal jak własną kieszeń. Fanka fotografii krajobrazowej kilku fotografów Dla zabawy komentuje ich zdjęcia (czasami wierszem). Lubi akcję “zero waste”. Wykorzystuje niektóre “odzyski” w tworzeniu różnych rękodzieł. Miała być nauczycielem w przedszkolu, księgarzem, więc... pracowała w wydawnictwie. Dzieci, wychowanie, ADHD, zespół Aspergera i związana z tym lekcja życia, zaowocowały pisaniem artykułów i wydania książki. Trafiła do Gazety Żoliborza i do pracy w Fundacji Savant.